Succesvolle modecarrière
Na haar studie rolt Erica in het werkende leven. “Ik was 22 en dook in een verantwoordelijke baan. Ik heb altijd bij merkkledingbedrijven gezeten. Die pasten goed bij mij. Het ging om kwaliteitsbeheersing én om het product, om de passie voor het product. Een collectie neerzetten met z’n allen, dat was zo ontzettend gaaf om te doen.” Erica reist veel naar het buitenland en bezoekt onder andere Hong Kong, Istanbul, Portugal en Griekenland. Er zitten vele mooie kanten aan haar werk, toch ervaart ze ook een keerzijde: “Het verandert erg snel in de confectie. Er was bijvoorbeeld een groot verloop onder collega’s. Daarnaast is het een emotionele branche. De visie en doelstellingen van een directie kunnen zo 180˚ draaien. Dat is voor een productieafdeling lastig, dan moet je opnieuw beginnen. Je zet samen iets moois neer, dat is echt heel leuk, maar het is dus ook wel heel spannend en veeleisend. Met één collectie valt of staat alles. Je kunt je klant direct kwijtraken als de collectie een miskleun is of niet op tijd klaar is. Het waren lange werkdagen, je had met veel deadlines te halen.”

Hele commerciële functie
Na 15 jaar buffelen vindt Erica het mooi geweest. “Ik wilde uit de branche. Ik werd te weinig gewaardeerd als mens, als harde werker. Parttime werken was lastig en toen ik moeder werd begon ik het reizen steeds zwaarder te vinden. Met collega’s was het heel erg leuk. En het was absoluut een veelzijdige en inhoudelijke functie. Maar de randvoorwaarden kostten teveel energie. Ook het onderhandelen met de derdewereldlanden begint te knagen. “Je moest heel hard zijn tegen fabrikanten. Om de kwaliteit te waarborgen en om er ook voor te zorgen dat de levertijd werd gehaald. Het was een hele commerciële functie.” Ze probeert wat te solliciteren, maar merkt dat dit lastig is in combinatie met haar drukke baan en moederschap.

Burn out
Het harde werken, het reizen en de hiërarchische cultuur eisen inmiddels hun tol. “Ik kwam in een burn out terecht. Zeer werk gerelateerd, dat was wel duidelijk. In zo’n bedrijf is dat niet zo handig. Je bent ziek en je plek wordt snel ingenomen. Een re-integratie ging zeer moeizaam; het programma werd direct overruled. Toen nam ik ontslag, ik kon de strijd niet meer aan.” Na een korte tijd thuis gaat Erica weer aan de slag in de confectie. “Ik kon mijn ei weer kwijt en ging hard aan het werk. In de loop van de tijd liep ik tegen dezelfde dingen aan. Toen ben ik serieus gaan denken: Wat nu?”

Op de bank bij de haptonoom
Erica is inmiddels eind 30 en weet niet wat ze wil gaan doen. Ze besluit om het even te laten sudderen. “In die tijd ging ik een paar keer naar een haptonoom. Het was een groepspraktijk in een oud en gehorig gebouw. Ik zag eerst een vrouw een kind verwelkomen. Toen ik later op de bank lag bij de haptonoom hoorde ik wat geluiden. Ik hoorde niet precies wat ze zei, maar het was intiem en het deed wat met mij. Naderhand bleek het Irma te zijn, een kindertherapeut, die kinderen hielp met allerlei klachten op emotioneel en psychisch gebied. Erica maakt een afspraak en is zo geënthousiasmeerd door het verhaal van Irma, dat ze zich aanmeldt voor een open dag van de 4-jarige opleiding voor integratieve kindertherapie.

Terug naar de schoolbanken
Erica’s wereld staat even op z’n kop. “Ik dacht gewoon te solliciteren op hele andere functies en dan lager in te stromen of zoiets. Dus ik was helemaal niet bezig met het idee een opleiding te gaan volgen. Mijn directe omgeving stond gelukkig volledig achter mij.” Erica schrijft zich in. De reacties op haar studiekeuze zijn verschillend van aard. Soms krijgt ze te horen: “Je bent straks over de 40 als je klaar bent. En dan?” Maar vooral ook: “Wat knap, wat sterk!” “Zo voelde het voor mij trouwens helemaal niet. Ik vond het zó leuk om weer te gaan leren. Soms was het wel intensief hoor.”

Harde onderhandelaar
Erica was ongemerkt in de rol als zakenvrouw, als harde onderhandelaar gerold. Haar gevoelige kant kon ze in de confectiewereld eigenlijk niet zo laten zien, die zat min of meer in de weg. De oppervlakkigheid die ze had ervaren maakt plaats voor diepgang en zelfreflectie: “Ik kon mijn gevoel weer tonen, wat ik in het begin ook heel moeilijk vond. De mensen om me heen waren oprecht geïnteresseerd in míj in plaats van wat ik kon. Dat was heel bijzonder.”

Integratieve kindertherapie
Erica rondt haar opleiding achter elkaar af en is inmiddels al jarenlang trotse eigenaar van een goedlopende praktijk in Purmerend voor integratieve kind- en jongerentherapie. Het confectiehoofdstuk is definitief gesloten. “Ik begeleid kinderen tussen 4 en 16 jaar, die sociale-, gedrags- of emotionele problemen hebben. Je kijkt heel breed naar een kind. Het is maatwerk is en je stemt het af op de belevingswereld van het kind. Wat heeft hij nodig, van wie en hoe? Je hoopt dat een kind gaat ervaren dat hij zichzelf kan helpen. Dat voelt het sterkst.”

Walhalla voor kinderen
Erica heeft een ruime praktijkruimte die voornamelijk gevuld is met speelgoed. Veel speelgoed. Het walhalla voor kinderen. Talloze doe-boekjes en spelletjes zoals Stef Stuntpiloot, darten, voetbal tot lego, viltstiften en magisch zand: voor elk kind wat wils. En niet te vergeten ‘Frits’, de buikspreekpop. Erica loopt zelf altijd op gympies in een gemakkelijke broek om met de kleintjes op de vloer te spelen. “Woon je hier ook?” en “Is spelen jouw werk?”, hoort ze regelmatig uit de verbaasde monden van de kinderen. Het ijs is meestal snel gebroken.

Pure contact met het kind
Die psyche van de mens vindt Erica heel fascinerend: “Het mooiste aan mijn baan vind ik het pure contact met het kind. Dat is zo bijzonder. Maar ook de steun die je ouders kan geven. Mooi hoe je door therapie en handvaten inzicht geeft. Dat je in hun leven mag kijken en zo dichtbij mag komen, dat is echt heel bijzonder. En ook kwetsbaar. Soms voel je hoe belangrijk je bent voor een kind en moet het kind je weer loslaten en jij het kind. De afstand bewaren is heel belangrijker of in elk geval het eindigen ervan. “Dan kom je dus ook niet op mijn verjaardag?!”, zei een kind teleurgesteld tegen mij. Heel aandoenlijk. Ik voel me gezegend dat ik dit werk mag doen. Ouders die hun kind aan mij toevertrouwen, dat is nog al wat.”

Prachtige kansen
Erica rolde ooit in de confectiebranche en deed niet echt aan carrièreplanning. Toch heeft ze wel het idee dat het zo heeft moeten zijn: “Dit vak had ik op mijn 22e echt nog niet gekund. Ik denk dat ik dan heel moeilijk alle kanten van het vak had kunnen belichten. Ik ben heel erg veranderd, heb veel over mezelf geleerd en sta anders in het leven. Ik kijk zeker terug op een mooie tijd in de mode en heb veel mogen meemaken. Het was een afwisselende baan met veel lol met collega’s. Ik heb genoten van de prachtige kansen die bedrijven mij boden om de hele wereld te zien en te groeien in mijn ontwikkeling. Uiteindelijk bleek deze branche voor mij niet geschikt. Mijn carrièreswitch was dus een juiste keuze, ook al heb ik financieel een behoorlijke stap terug moeten doen. Ik liep vast in mijn werk en ben nu weer heel erg gepassioneerd. Mijn werk heeft betekenis. En het brengt rust, vrijheid en geluk in mijn leven!”

#watisjouwverhaal

Wat wil ik??
Als middelbare scholier brak Càrola haar hoofd over de vraag: ‘Wat wil ik gaan studeren?’ Dagboekaantekeningen uit die tijd geven blijk van een zeer brede interesse: receptioniste, iets met toerisme of dieren, de Pabo, schoonheidsspecialiste, Nederlands of een sportopleiding. “Ik wist het écht niet. Ik kwam elke keer met een ander idee thuis. Dus mijn ouders hebben me een beroepskeuzetest laten doen. Wat me van de uitslag vooral is bijgebleven? Dat ik een sociaal beroep moest kiezen; iets met mensen. Uiteindelijk viel de keuze op de hbo-opleiding Voeding en Diëtetiek in Groningen. Maar als ik achteraf teruglees in mijn dagboek, dan was dit geen overtuigde keuze. En dat bleek: ik vond de vakken saai, de docenten waren -in mijn beleving- geitenwollensokkentypes én ik had heimwee. Ik was verliefd op mijn vriendje in de Achterhoek en ik wilde terug naar huis. Dus ik ben na een paar maanden gestopt.”

Vertrekpunt: een veilige haven
Càrola volgt een eenjarige opleiding. Haar eerste baan bij Nipcon Textiel, als commercieel medewerker op de afdeling Verkoop Binnendienst, was “Té leuk, fantastisch gewoon. We lunchten samen in de woonkeuken en er was zelfs een zwembad! Ik werkte in de dynamische jeanswereld met flitsende modebeurzen en stoere denim collecties. Tegelijk was het een klein familiebedrijf, van de ouders van mijn beste vriendin. Echt een veilige haven voor mij als ‘puppy’. Ik was zo beschermd opgevoed en moest de werkende wereld nog echt ontdekken.”

De weg op
Hoewel ze het soms jammer vindt dat ze geen studententijd heeft gehad, kreeg Càrola daarvoor in de plaats zúlke leuke collega’s. “Ik heb bij Nipcon ook heel veel geleerd, vooral over klantgerichtheid, samenwerking en geen 9-tot-5 mentaliteit hebben.” Na tweeënhalf jaar begon het te kriebelen, het nieuwe was ervan af. “Gelukkig kreeg ik toen een nieuwe functie: Visual Merchandiser. In een reclameauto tufte ik heel Nederland door en bezocht winkels met promotiemateriaal van Edwin Jeans. Lekker afwisselend. Het voelde een beetje als mijn eigen toko. Toch werd het na 4 jaar tijd om buiten de organisatie te gaan kijken.”

Luisteren naar je gevoel
Via een collega kon Càrola bij een ander jeansmerk terecht. Maar haar gevoel tijdens het sollicitatiegesprek was niet goed. “Daar had ik beter naar moeten luisteren bleek achteraf, dat is echt een enorme levensles voor me geweest. Want binnen een jaar was ik weg bij dit bedrijf, de cultuur paste totaal niet bij mij. Gelukkig had ik binnen een week een nieuwe baan bij Jade (een producent van hoofdkussens en dekbedden), als sales- en marketingassistent.”

Terugkerende kriebels
Na een leuke en leerzame tijd bij Jade ging het weer kriebelen bij Càrola. “Ik nam ontslag en maakte een lange reis door Indonesië met mijn toenmalige vriendje. Mijn ouders begrepen het niet. ‘Een oude schoen gooi je toch niet weg voordat je een nieuwe hebt?’ Maar dit is typisch zoals ik ben. Voor anderen oogt zo’n ontslag misschien impulsief. Maar bij mij gaat daar een heel intern proces aan vooraf, waarin ik zit te broeden op verandering. Zodra ik op de automatische piloot ga werken weet ik: het is tijd voor iets anders.”

Met mensen werken
Die verandering kwam er: bij uitzendorganisatie Vedior ging Càrola aan de slag als intercedent. “Ik wilde graag meer met mensen werken. Dat kwam destijds al uit mijn studiekeuzetest. Mijn baan als intercedent beviel goed, daar ligt duidelijk een basis voor mijn huidige werk. Maar toen ik verhuisde en op een kleine vestiging terechtkwam miste ik dynamiek en vrijheid. Dus ging ik verder.”

Langste dienstverband
Als marketingcommunicatieadviseur bij Luxaflex Nederland vestigde Càrola haar persoonlijke record ‘langste dienstverband’. In vijf jaar tijd had ze er twee marketingfuncties en maakte ze ontzettend veel lol met haar collega’s. “Plezier met collega’s is een factor die mij lang op de been kan houden bij een organisatie.” Ook daarna als marketingcommunicatieadviseur bij Noordhoff Uitgevers waren collega’s, de afwisselende inhoudelijke baan en de informele markt een grote toegevoegde waarde voor haar. Maar na drieënhalf jaar kwamen de bekende kriebels weer opzetten. “Ik kreeg heel duidelijk het gevoel dat het mensenstuk ontbrak. Ik zat te veel achter de computer en wilde veel liever mensen helpen.”

Personal Navigator
“Mijn oog viel op een hele gave vacature: consultant werving en selectie Young Professionals.” Càrola keert terug bij Vedior om als Personal Navigator jonge mensen naar een baan te begeleiden. Daarbij zijn de talenten van de Young Professionals het uitgangspunt: welke baan past daarbij? “Ik had veel vrijheid in mijn werk, heerlijk! Ik mocht zelf bepalen waar ik afsprak met de jongeren, dus ik zat altijd in de kroeg. [lacht]. In deze functie is de basis gelegd voor mijn ondernemerschap. Ik werkte output-gestuurd en was veel aan het netwerken. Het werk beviel goed, tot Vedior werd overgenomen door een andere partij. Dus ik nam voor de derde keer in mijn loopbaan ontslag zonder al een andere baan te hebben.”

Starten als ondernemer
In 2008 begint Càrola als zzp’er. “Dat was spannend, en allerlei mensen vinden er dan ook ineens iets van. Maar ik dacht: ik ga het gewoon doen. En als het niet lukt, dan zoek ik toch gewoon weer een baan! Tijdens mijn eerste interim-opdracht als recruiter bij Nationale Nederlanden raakte de arbeidsmarkt op slot. Mijn geluk was dat ik kennis had van twee vakgebieden: recruitment én natuurlijk veel ervaring op het gebied van marketingcommunicatie. Daardoor kon ik allerlei mooie opdrachten krijgen. Ik rolde van de ene communicatieklus in de andere. Met een beetje geluk, maar vooral ook door het onderhouden van mijn netwerk. Eigenlijk creëer je daarmee je eigen succes. Ik heb inmiddels ontdekt dat het een kwestie van gunnen is op voorwaarde dat je kwaliteit levert.”

Opleiding als brug
Ondertussen certificeert Càrola zich als loopbaancoach via een eenjarige post-Hbo-opleiding. “En toen kwam alles samen voor mijn gevoel. Die opleiding had ik nodig als een bruggetje. Want ik moest me opnieuw gaan positioneren en daarbij had ik behoefte aan theoretische kennis en methodieken. De opleiding rondde ik een aantal jaar geleden af en sinds dat moment ben ik fulltime loopbaancoach in combinatie met communicatieadvies aan bedrijven.”

“Het is een heel natuurlijk proces geweest: al mijn eerdere werkervaring van sales en marketing tot recruitment en arbeidsbemiddeling – en dat in heel veel verschillende branches – hebben geleid tot deze bestemming: het begeleiden van mensen.”

Talent zichtbaar maken
“Mijn loopbaanadviesbureau heet 101talenten, omdat ik geïnspireerd ben door de film 101 Dalmatiërs. Net als de gevlekte honden is ook ieder mens hetzelfde en tegelijkertijd ook weer anders.” Met haar bedrijf focust Càrola op twee diensten: loopbaanadvies en personal branding. Ze begeleidt mensen zonder baan, maar vooral mensen die niet op hun plek zitten. “En dat zijn er veel meer dan je denkt. Ook zelfstandig ondernemers die worstelen met hun positionering en onderscheidend vermogen zijn bij mij aan het goede adres. Het draait in je werk immers heel erg om zichtbaarheid en netwerken, zowel online als offline. Vanwege mijn achtergrond in marketingcommunicatie heb ik op dit vlak een streepje voor op veel vakgenoten.”

100%, of niet!
Wat Càrola wil overbrengen aan haar klanten is: ‘Wees de ondernemer in je eigen loopbaan, je zit zelf achter het stuur.’ “Practice what you preach zeggen ze wel eens. Nou, dát zit wel goed bij mij!” Wíe ze aan tafel heeft zitten maakt voor haar niet uit. “De enige voorwaarde is dat klanten intrinsiek gemotiveerd zijn. Ik houd van die diversiteit aan mensen. En ik leef ontzettend met ze mee. Wanneer een klant een sollicitatiegesprek heeft ben ik óók een beetje nerveus. Ik voel me echt heel betrokken bij mijn klanten. Zoals met alles in mijn leven: ik ga er 100% voor, of niet. Ik kan dingen niet half doen.”

Dat krijgt Càrola ook terug van haar klanten. “Mensen vertellen dat ze door mijn enthousiasme met een energieboost de deur uit gaan. Ik bied net iets extra’s, waardoor ze zin krijgen om in beweging te komen. Doordat ik me kwetsbaar durf op te stellen voelen mensen dat ze zichzelf kunnen zijn. Deze baan is ook pure verrijking voor mezelf, door alle zelfreflectie die erbij komt kijken.”

Neverendingstory
Heeft ze als loopbaancoach nog last gehad van kriebels? “Nog niet. Maar dan gebeurt dat maar en dan moet het zo zijn. Dat is mijn neverending story”, zegt ze lachend. “Maar dat hoort bij mij: ik ben geen kabbelend beekje, maar eerder een wild stromende rivier. Of nee, een stevige branding.”

Tekst: Lonneke Crusio, www.crusiodoet.nl. Foto Càrola: Roos de Haan, www.roosdehaan.nl.

#watisjouwverhaal