Van zakenvrouw naar kindertherapeut

“Ik heb heel lang gedacht dat ik iets met sport wilde doen, maar kwam er toch achter dat het meer een hobby was. Er kwam van alles voorbij, ook nog psychologie. Dan slaap ik niet meer, dacht ik, dan neem ik alles mee naar huis”. Erica Lucchi zit op dat moment in 6-vwo. Via een vriendin komt ze terecht op de HTS voor de confectie in Amsterdam, studeert cum laude af en dompelt zichzelf onder in de flitsende hippe wereld van de mode.

“Een collectie neerzetten met z’n allen, dat was zo gaaf om te doen.”

Succesvolle modecarrière
Na haar studie rolt Erica in het werkende leven. “Ik was 22 en dook in een verantwoordelijke baan. Ik heb altijd bij merkkledingbedrijven gezeten. Die pasten goed bij mij. Het ging om kwaliteitsbeheersing én om het product, om de passie voor het product. Een collectie neerzetten met z’n allen, dat was zo ontzettend gaaf om te doen.” Erica reist veel naar het buitenland en bezoekt onder andere Hong Kong, Istanbul, Portugal en Griekenland. Er zitten vele mooie kanten aan haar werk, toch ervaart ze ook een keerzijde: “Het verandert erg snel in de confectie. Er was bijvoorbeeld een groot verloop onder collega’s. Daarnaast is het een emotionele branche. De visie en doelstellingen van een directie kunnen zo 180˚ draaien. Dat is voor een productieafdeling lastig, dan moet je opnieuw beginnen. Je zet samen iets moois neer, dat is echt heel leuk, maar het is dus ook wel heel spannend en veeleisend. Met één collectie valt of staat alles. Je kunt je klant direct kwijtraken als de collectie een miskleun is of niet op tijd klaar is. Het waren lange werkdagen, je had met veel deadlines te halen.”

Hele commerciële functie
Na 15 jaar buffelen vindt Erica het mooi geweest. “Ik wilde uit de branche. Ik werd te weinig gewaardeerd als mens, als harde werker. Parttime werken was lastig en toen ik moeder werd begon ik het reizen steeds zwaarder te vinden. Met collega’s was het heel erg leuk. En het was absoluut een veelzijdige en inhoudelijke functie. Maar de randvoorwaarden kostten teveel energie. Ook het onderhandelen met de derdewereldlanden begint te knagen. “Je moest heel hard zijn tegen fabrikanten. Om de kwaliteit te waarborgen en om er ook voor te zorgen dat de levertijd werd gehaald. Het was een hele commerciële functie.” Ze probeert wat te solliciteren, maar merkt dat dit lastig is in combinatie met haar drukke baan en moederschap.

Burn out
Het harde werken, het reizen en de hiërarchische cultuur eisen inmiddels hun tol. “Ik kwam in een burn out terecht. Zeer werk gerelateerd, dat was wel duidelijk. In zo’n bedrijf is dat niet zo handig. Je bent ziek en je plek wordt snel ingenomen. Een re-integratie ging zeer moeizaam; het programma werd direct overruled. Toen nam ik ontslag, ik kon de strijd niet meer aan.” Na een korte tijd thuis gaat Erica weer aan de slag in de confectie. “Ik kon mijn ei weer kwijt en ging hard aan het werk. In de loop van de tijd liep ik tegen dezelfde dingen aan. Toen ben ik serieus gaan denken: Wat nu?”

Op de bank bij de haptonoom
Erica is inmiddels eind 30 en weet niet wat ze wil gaan doen. Ze besluit om het even te laten sudderen. “In die tijd ging ik een paar keer naar een haptonoom. Het was een groepspraktijk in een oud en gehorig gebouw. Ik zag eerst een vrouw een kind verwelkomen. Toen ik later op de bank lag bij de haptonoom hoorde ik wat geluiden. Ik hoorde niet precies wat ze zei, maar het was intiem en het deed wat met mij. Naderhand bleek het Irma te zijn, een kindertherapeut, die kinderen hielp met allerlei klachten op emotioneel en psychisch gebied. Erica maakt een afspraak en is zo geënthousiasmeerd door het verhaal van Irma, dat ze zich aanmeldt voor een open dag van de 4-jarige opleiding voor integratieve kindertherapie.

Terug naar de schoolbanken
Erica’s wereld staat even op z’n kop. “Ik dacht gewoon te solliciteren op hele andere functies en dan lager in te stromen of zoiets. Dus ik was helemaal niet bezig met het idee een opleiding te gaan volgen. Mijn directe omgeving stond gelukkig volledig achter mij.” Erica schrijft zich in. De reacties op haar studiekeuze zijn verschillend van aard. Soms krijgt ze te horen: “Je bent straks over de 40 als je klaar bent. En dan?” Maar vooral ook: “Wat knap, wat sterk!” “Zo voelde het voor mij trouwens helemaal niet. Ik vond het zó leuk om weer te gaan leren. Soms was het wel intensief hoor.”

Harde onderhandelaar
Erica was ongemerkt in de rol als zakenvrouw, als harde onderhandelaar gerold. Haar gevoelige kant kon ze in de confectiewereld eigenlijk niet zo laten zien, die zat min of meer in de weg. De oppervlakkigheid die ze had ervaren maakt plaats voor diepgang en zelfreflectie: “Ik kon mijn gevoel weer tonen, wat ik in het begin ook heel moeilijk vond. De mensen om me heen waren oprecht geïnteresseerd in míj in plaats van wat ik kon. Dat was heel bijzonder.”

Integratieve kindertherapie
Erica rondt haar opleiding achter elkaar af en is inmiddels al jarenlang trotse eigenaar van een goedlopende praktijk in Purmerend voor integratieve kind- en jongerentherapie. Het confectiehoofdstuk is definitief gesloten. “Ik begeleid kinderen tussen 4 en 16 jaar, die sociale-, gedrags- of emotionele problemen hebben. Je kijkt heel breed naar een kind. Het is maatwerk is en je stemt het af op de belevingswereld van het kind. Wat heeft hij nodig, van wie en hoe? Je hoopt dat een kind gaat ervaren dat hij zichzelf kan helpen. Dat voelt het sterkst.”

Walhalla voor kinderen
Erica heeft een ruime praktijkruimte die voornamelijk gevuld is met speelgoed. Veel speelgoed. Het walhalla voor kinderen. Talloze doe-boekjes en spelletjes zoals Stef Stuntpiloot, darten, voetbal tot lego, viltstiften en magisch zand: voor elk kind wat wils. En niet te vergeten ‘Frits’, de buikspreekpop. Erica loopt zelf altijd op gympies in een gemakkelijke broek om met de kleintjes op de vloer te spelen. “Woon je hier ook?” en “Is spelen jouw werk?”, hoort ze regelmatig uit de verbaasde monden van de kinderen. Het ijs is meestal snel gebroken.

“Eigenlijk bepaalt het kind hoe de therapie eruitziet en niet de klacht.”

Pure contact met het kind
Die psyche van de mens vindt Erica heel fascinerend: “Het mooiste aan mijn baan vind ik het pure contact met het kind. Dat is zo bijzonder. Maar ook de steun die je ouders kan geven. Mooi hoe je door therapie en handvaten inzicht geeft. Dat je in hun leven mag kijken en zo dichtbij mag komen, dat is echt heel bijzonder. En ook kwetsbaar. Soms voel je hoe belangrijk je bent voor een kind en moet het kind je weer loslaten en jij het kind. De afstand bewaren is heel belangrijker of in elk geval het eindigen ervan. “Dan kom je dus ook niet op mijn verjaardag?!”, zei een kind teleurgesteld tegen mij. Heel aandoenlijk. Ik voel me gezegend dat ik dit werk mag doen. Ouders die hun kind aan mij toevertrouwen, dat is nog al wat.”

Prachtige kansen
Erica rolde ooit in de confectiebranche en deed niet echt aan carrièreplanning. Toch heeft ze wel het idee dat het zo heeft moeten zijn: “Dit vak had ik op mijn 22e echt nog niet gekund. Ik denk dat ik dan heel moeilijk alle kanten van het vak had kunnen belichten. Ik ben heel erg veranderd, heb veel over mezelf geleerd en sta anders in het leven. Ik kijk zeker terug op een mooie tijd in de mode en heb veel mogen meemaken. Het was een afwisselende baan met veel lol met collega’s. Ik heb genoten van de prachtige kansen die bedrijven mij boden om de hele wereld te zien en te groeien in mijn ontwikkeling. Uiteindelijk bleek deze branche voor mij niet geschikt. Mijn carrièreswitch was dus een juiste keuze, ook al heb ik financieel een behoorlijke stap terug moeten doen. Ik liep vast in mijn werk en ben nu weer heel erg gepassioneerd. Mijn werk heeft betekenis. En het brengt rust, vrijheid en geluk in mijn leven!”

#watisjouwverhaal