Een pareltje in de zorg
Een pareltje in de zorg
Linda werkt al twee decennia in een juwelierszaak als ze de sprong in het diepe waagt. De alleenstaande moeder neemt ontslag en schoolt zich om naar verzorgende IG. “Ik vind het jammer dat ik dit pas op mijn 40e ben gaan doen.”
“Als je die wilskracht voelt, je moet het echt voelen, dan lukt het. Het heeft mij jaren gekost om die stap eindelijk te zetten en het klinkt cliché: luister altijd naar je hart. Maar ik weet als geen ander hoe moeilijk dat is.” Aan het woord is Linda Westerveen, die bescheiden haar verhaal uit de doeken doet hoe haar carrièreswitch tot stand is gekomen. Hoe ze zichzelf ontworstelt uit het keurslijf van haar traditionele achtergrond. Want huisje, boompje, beestje, dat is wat Linda – geboren en getogen in Drenthe – van huis uit meekrijgt. Al op hele jonge leeftijd heeft ze ‘verkering’ en komt ze bij een juwelier terecht.
Het begint te knagen
Linda ontpopt zich op haar werk tot een vast gezicht van de winkel en ze wordt gewaardeerd door de trouwe klantenkring. Daar wordt ook een kiempje gelegd van iets waar Linda zichzelf dan nog niet van bewust is. “Elke keer als ik oudere mensen in mijn winkel had, kreeg ik als feedback: oh, wat ga jij leuk met ze om!” In de loop der jaren begint er iets te knagen. “Ik ging steeds vaker denken: is dit wel wat bij me past? Er was altijd een stukje waarvan ik dacht: dit is het net niet. Ik kan niet doen wat ik eigenlijk wil.” Haar onrust verdwijnt naar de achtergrond als ze een gezin sticht. En ze legt zich er min of meer bij neer. “Dit is wat er in mijn leven verwacht wordt en dit is wat ik verder in mijn leven ga doen.”
Achtbaan
Jarenlang begeeft Linda zich in een achtbaan. Ze komt in een stroomversnelling terecht en gaat op zoek naar zichzelf. “Toen ik ouder werd, liep ik tegen mezelf aan. Dit is niet wie ik ben en wil zijn. Maar hoe doe ik dit dan? Hoe zet ik een stap om voor mezelf te kiezen? Dat vond ik heel moeilijk.” In die tijd komt ze een kennis tegen van vroeger. Ze raken aan de praat. Op de vraag ’Wat zou jij nog een keer willen doen in je leven?’ antwoordt Linda: “In een vliegtuig stappen naar een ver land om he-le-maal tot mezelf te komen.” “Maar waarom doe je dat dan niet?” Linda heeft drie jonge kinderen en geeft aan dat ze dit niet durft. “Ik ben alleen en altijd afhankelijk van andere mensen.” Haar beste vriendin geeft aan voor de kinderen te willen zorgen. En daar gaat Linda. Ver buiten haar comfortzone vliegt ze naar Ibiza.
Ontslag
“We hadden een tripje op zee. Het was heel warm. Ik weet nog dat ik dáár dacht: als ik iets in mijn leven wil bereiken, moet ik het nu doen. Anders gebeurt het nooit!” Elke keer hoort ze de stem van haar dierbare oma: “Je moet door en je moet doen wat je leuk vindt. De zorg past bij jou!” Linda voelt op dat moment een oerkracht, die ze niemand kan uitleggen. “Ik wil een leven voor mezelf en ik ga doen wat ik 20 jaar geleden eigenlijk al wilde, maar daar nooit de kans voor heb gekregen.” Linda meldt zich aan voor een leer/werktraject in de ouderenzorg als verzorgende IG en zegt haar baan op. Haar jongste kind is amper 4 maanden oud.
Mijn oma zei altijd: “Jij moet de zorg in. Dat past bij jou!”
Cum laude
“Tot op de dag van vandaag is het de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb. Maar het was ook een weg met veel hobbels.” Leren en werken tegelijk: Linda heeft er een zware dobber aan. Toch daagt ze zichzelf keer op keer uit om de eindstreep te halen. “Ik heb al zoveel doorstaan. Dit gaat mij lukken!” Het papiertje is na twee jaar buffelen op zak. Met vlag en wimpel (cum laude!) geslaagd.
Of ze wel eens twijfels heeft gehad over haar keuze? “Ja, ik twijfelde heel erg aan mezelf of ik wel goed genoeg was om die opleiding te volgen. Ik dacht: zal dat mij wel lukken? Kan ik dat allemaal wel combineren? Maar als je echt iets graag wil en het is de baan die bij je past, dan gaat het vanzelf. Het gevoel moet goed zijn. Ik heb met heel veel plezier in de winkel gewerkt. Maar ik zag mijzelf daar toch niet nog 10 jaar werken. Hoe goed zij ook voor mij geweest zijn. Ik ben ze daar eeuwig dankbaar voor, maar ik heb nooit spijt gehad van deze stap.”
“Ik heb al zoveel doorstaan. Dit gaat mij lukken!”
Ben je er morgen weer?
Geen vaste grond meer onder de voeten voelen. Een opleiding bekostigen, terug de schoolbanken in en ondertussen ervaring opdoen in de praktijk. En dat in combinatie met een jong gezin. Ga d’r maar aanstaan. Ik merk dat ik er stil van word. Wat een bewondering heb ik voor deze vrouw! “Je hele leven staat op z’n kop en toch ga je het doen: je gooit het roer volledig om. Ontzettend knap dat je dit gedaan hebt, echt heel moedig,” zeg ik tegen Linda. “Die feedback krijg ik heel vaak. Ook op mijn werk. Als ik dan beknopt vertel hoe ik hier ben terechtgekomen, zeggen ze: dit is op je lijf geschreven. Het is net alsof je al jaren in de zorg zit.” Linda wordt zichtbaar verlegen van al die complimenten.
“Een bewoonster zei vanaf de eerste dag dat ik daar binnenkwam: ‘Jij mag mij elke dag wel verzorgen.’ Dat is het mooiste compliment wat je terug kunt krijgen. Tuurlijk is het fijn als je je werk goed doet en alles vanzelf gaat, maar als iemand van 97 zegt: het is net alsof je al heel lang in dit vak zit, dan geeft me dat wel een sprongetje in mijn hart. Ook als ze zeggen: ben je er morgen weer? Dan denk ik: Heerlijk!”
Oma
Steeds meer mensen overwegen een switch naar de ouderenzorg. Dankbaar werk noemt Linda het. “Dit werk moet in je hart zitten. Anders kun je volgens mij ook niet heel goed zorgen voor anderen. Ik zeg heel vaak tegen mijn leidinggevende: deze mensen hebben ervoor gezorgd dat wij nu kunnen leven zoals wij leven. Ze verdienen het om goed verzorgd aan hun einde te komen. Want dat is het eigenlijk hè. Je begeleidt ze in het laatste stukje van hun leven. Dat wil ik op een fijne en leuke manier doen. Oude mensen verdienen dat gewoon. Als ik aan het werk ben, moet ik heel vaak terugdenken aan mijn lieve oma. Dan denk ik: ja, dit is inderdaad wat bij mij past!” #watisjouwverhaal
Kapster Esther drukt op de resetknop
Kapster Esther drukt op de resetknop
Esther Bergwerff verkoopt na ruim 20 jaar haar kapsalon en vraagt zich af: “Tja, wat nu? Ik kan eigenlijk alleen maar knippen.”
“Wij regelen onder andere de webshop en beantwoorden mails van klanten. Als het niet goed gaat, moet ik als Sherlock Holmes kijken wat er aan de hand is. Een keer in de zoveel tijd zit ik beneden een dag bij de receptie. Het is heel afwisselend. Mijn collega’s zijn ook héél leuk. We hoeven maar naar elkaar te kijken en we ‘piesen ons inlegkruisje vol’”, schatert Esther. Ik schiet in de lach. Esther ten voeten uit: een sfeermaker met het hart op de tong. Ze werkt op het hoofdkantoor van een landelijk tuincentrum. Voeten in de aarde, mouwen opgestroopt en een grote gemeende glimlach, staat er op de site van haar werkgever. Deze cultuur past Esther als een jas.
Het is ergens in 2019 als ik kennismaak met Esther. We spreken af in het voormalige restaurant Kees in Houten. Vanwege een verhuizing op komst, beschik ik op dat moment even niet over een eigen coachruimte. Tijdens ons kennismakingsgesprek is het druk; we zitten net na de lunch. Terwijl ik af en toe moeite heb door het geroezemoes om haar te verstaan, blijft Esther daarentegen stoïcijns. Onderzoekend kijkt ze me aan terwijl ze relaxed haar verhaal afsteekt. Ik haal tussendoor snel mijn hand door m’n pluizige bos krullen. Tenslotte zit ik met een ‘kapperspro’ aan tafel. In een notendop schetst Esther haar loopbaan. Hoe ze op hele jonge leeftijd het kappersvak inrolt en al vrij snel haar eigen kapsalon runt.
Stimulans vader
“Ik was met mijn handen heel goed, maar droge stof leren … Economie, als ik in dat boek keek, begonnen de letters te dansen en dacht ik: doegggg. Ik wilde naaien, dat vond ik veel leuker. Op m’n 17e koos ik wat ik leuk vond en wat ik kon.” Tijdens haar mode-opleiding switcht ze naar het kappersvak. Dat is wat ze als jong meisje al wil worden: kapster! Als haar baas zijn toko wil verkopen, stimuleert de vader van Esther de kapsalon over te nemen. “Het was niet echt een bewuste keuze. Mijn vader zei: joh, ik doe de boekhouding, ik regel dat allemaal. Ga jij maar knippen. Dat kan jij goed. Door de jaren heen heeft hij het allemaal aan mij overgedragen.”
Zo runt Esther als jonge twintiger al een eigen bedrijf. Een tragisch voorval in haar privéleven zo’n 20 jaar later geeft stof tot nadenken; wil ze dit nog wel de rest van haar leven blijven doen? “Ik wist dat ik toch zeker tot mijn 65e de kapsalon moest blijven doen, wilde ik mijn pensioen en dat soort grappen hebben. Maar ik had wel dingen in mijn lijf waarvan ik dacht: hmmm, als ik dit blijf doen, heb ik zometeen twee nieuwe knieën, nieuwe heupen, een zere rug en spataderen. Het is fysiek zwaar werk.”
Geen vetpot
“Het is ook geen vetpot. Je hebt als kapper niet veel vlees op de botten. Soms moet je diepgaan. Daar was ik wel klaar mee. Het is een enorme verantwoordelijkheid. Je hebt personeel in dienst. Daarnaast had ik nog de zorg voor m’n gezin. Ik wilde me voor mijn gezin 100% inzetten en voor mijn kapsalon ook. Maar je hebt geen 200% in een week. Dat lukt niet. Op een gegeven moment nam de positieve energie enorm af. Dan is het ook echt wel tijd om ergens afscheid van te nemen.”
Al met al wordt de overweging om te stoppen steeds sterker. Na 23 jaar is de koek uiteindelijk op. Esther besluit haar zaak te verkopen. “Ik heb echt wel een soort rouwfase gehad om het los te laten. Ik had de kapsalon al voordat ik mijn man en kinderen had. Dus het was écht mijn eerste kind.”
Eigen willetje
Welgeteld vier maanden zit Esther thuis. De zakelijke afhandeling loopt dan op zijn einde. Ze solliciteert een paar keer zonder resultaat. “Je wordt waarschijnlijk afgewezen op het feit dat je te eigenwijs bent. Want je hebt al zoveel jaren voor jezelf gewerkt, dus je hebt ook een eigen willetje daarin. Toen heb ik het even losgelaten en zei een kennis tegen mij: je moet eens naar Carola.”
Daar zitten we dan in restaurant Kees. “Wat anders, maar wat dan?” Esther kijkt mij vertwijfeld aan. “Ik kan alleen maar knippen.” Tegenover me zit een goed verzorgde vrouw met een vrolijke open uitstraling en een ondernemende instelling, die oprecht geïnteresseerd is in mensen. Esther noemt zichzelf een ‘halve psycholoog’. Klanten vertellen van alles aan haar en in een volgend kappersbezoek informeert ze altijd hoe het ‘daar en daar’ mee gaat. “Heb jij een boekje achter liggen?”, vragen klanten wel eens verbaasd. Esther heeft een geheugen als een olifant. Ik noteer de ene eigenschap na de andere in mijn notitieboekje en aan het einde van het gesprek zeg ik: “Jij kunt veel meer kanten op dan jijzelf denkt.” Een paar weken later starten we met een loopbaantraject.
Resetknop
Esther blikt terug op dat kruispunt in haar leven. Ze moet in die tijd eerst zichzelf terugvinden, voordat ze weer iets nieuws kan gaan opbouwen. “Dat bedrijf was mijn kind. Zoiets verkopen is niet zomaar ‘iets wegdoen’. Ik moest ook loskomen van het kappersvak. Dat loslaten is best heel lastig. Je moet eerst weer als persoon op de aarde komen staan en niet als werkgever. Je moet op een resetknop drukken: even terug naar af! Ja, gewoon weer als Esther ergens naartoe, niet als ‘Esther de kapper’”.
‘Je moet op een resetknop drukken: even terug naar af!’
Eye openers
Loopbaanbegeleiding helpt Esther inzicht te geven in zichzelf. Ze leert anders naar zichzelf kijken en krijgt in de gaten dat ze nog veel meer dingen in haar mars heeft. “Ik vond dat wat ik van jou meekreeg een goede spiegel was. Ik moest écht nadenken over mezelf. Die opdrachten waren goed. Zoals bijvoorbeeld de vragen die de mensen in mijn omgeving over mij moesten beantwoorden. Hoe zij over mij dachten. Terwijl je dat nooit bespreekt. Je gaat nooit ergens aan tafel zitten om te vragen: vertel eens, hoe denk jij over mij? Wat zij in mij zagen, welke capaciteiten ik heb. Sommige dingen bevestigden. Ook wel wat eye openers, zo van: huh, dat mensen mij zo zien.”
Leren solliciteren
Na loop van tijd merkt Esther dat er een stip op de horizon komt en ze krijgt zin om te gaan “ondernemen naar een nieuwe job”. “Dat had ik in het begin gewoon helemaal niet. Ik wist niet welke kant ik moest opgaan, hoe ik het moest aanpakken. Ik heb toen een paar keer sollicitaties gedaan en jij zei: bel maar na of de brief goed is aangekomen. Dat zou ik zelf nooit gedaan hebben. Dan zou ik gewoon gaan zitten wachten. Op een gegeven moment moet je voorbij dat punt.” Esther overwint haar schroom en schiet in de actiestand. Ze leert na 25 jaar opnieuw te solliciteren.
Onzekere tijd
Het is een tijd die de nodige onzekerheid met zich meebrengt. En na een aantal afwijzingen zinkt de moed haar even in de schoenen. “Bij solliciteren zat ik altijd aan de andere kant. Nu moest ik mezelf gaan verkopen. Soms hoorde ik helemaal niets meer. Of ik ging op gesprek en kwam ik niet in aanmerking voor de tweede ronde. Dan kreeg ik te horen dat ik hele sterke ideeën had. Dat vonden ze beangstigend. Die moeten we niet hebben, dachten ze dan.”
“In het begin dacht ik: jongens, wanneer zit het eens mee?” Esther schrijft zich in bij een paar uitzendbureaus en zo komt ze op een leuke vacature voor een Medewerker Klantenservice.
‘In het begin dacht ik: jongens, wanneer zit het eens mee?’
Tegengas
“Hoe ik het sollicitatiegesprek inging? Nou, gewoon, heel rechtstreeks, zoals ik ben. ‘Je hebt al zolang voor jezelf gewerkt, kan jij wel tegengas krijgen?’, vroegen ze. Geen idee, zei ik. Ik moet dat een keer meemaken denk ik. Dat moet ik gaan ervaren. Ik kan wel ja zeggen, maar straks is het nee. Ik weet het echt niet. Dat was het eerlijkste antwoord.” En dan volgt het verlossende telefoontje: ‘Je bent aangenomen!’
Van haar kapperservaring heeft ze veel geleerd, wat ze direct toepast in haar huidige baan. “Mensenkennis. Klanten goed en netjes te woord staan. En bijvoorbeeld ook goed op papier neerzetten waarom iets wel of niet vergoed wordt. Klantvriendelijkheid is daarin heel belangrijk.” Esther ervaart geen spijt van haar keuze om op zo’n jonge leeftijd de kappersbranche in te gaan. “Ik heb het erg naar m’n zin gehad en ook veel geluk gehaald uit mijn kapsalon.”
Terug naar de basis
Op de vraag of ze nog tips heeft voor mensen die een carrièreswitch overwegen, antwoordt ze direct: “Je moet even terug naar nul. Dat vind ik echt het belangrijkste. Je moet eerst zo ontzettend weer bij jezelf zijn. Een switch maken is ook niet gisteren besluiten en morgen doen.
Ga het niet zelf zitten uitvogelen. Kijk eerst eens wat je zou willen en wat je kan, waar je een nieuwe uitdaging in wilt zoeken. Je kunt wel blind gaan solliciteren, maar als dat het niet is, dan werkt het gewoon niet. En je moet er wel voor openstaan. Dus gewoon terug naar de basis en dan gaan kijken wat je leuk vindt.”
“Als mensen tegen mij zeggen: ik zou wel wat anders willen. Dan zeg ik: ga maar naar Carola.” Ik grijns. “Ik ben echt heel bij dat ik bij je ben geweest. Het heeft me verruimd in het denkbeeld over mezelf. Ja, ik had een soort tunnelvisie. Dit is wat ik kan, dus dit moet ik blijven doen. Die gedachte had ik. Terwijl ik nu in een positie zit dat ik elke dag nog leer en denk: oh leuk, dat kan ik ook. Dat zag ik helemaal niet. Je wordt een soort van geblokkeerd, omdat je al 25 jaar hetzelfde doet. Heel veel dingen deed ik de afgelopen jaren op de automatische piloot.”
Van zelfstandig ondernemer naar een baan in loondienst. En dan ook nog eens in een hele andere functie. Esther had het lef en deed het. Een tijd geleden kreeg ik een appje: “Ik heb het enorm naar mijn zin in de job. Ik ben je nog altijd dankbaar, vooral om mezelf weer te mogen ontdekken!” #watisjouwverhaal