Een pareltje in de zorg
Linda werkt al twee decennia in een juwelierszaak als ze de sprong in het diepe waagt. De alleenstaande moeder neemt ontslag en schoolt zich om naar verzorgende IG. “Ik vind het jammer dat ik dit pas op mijn 40e ben gaan doen.”
“Als je die wilskracht voelt, je moet het echt voelen, dan lukt het. Het heeft mij jaren gekost om die stap eindelijk te zetten en het klinkt cliché: luister altijd naar je hart. Maar ik weet als geen ander hoe moeilijk dat is.” Aan het woord is Linda Westerveen, die bescheiden haar verhaal uit de doeken doet hoe haar carrièreswitch tot stand is gekomen. Hoe ze zichzelf ontworstelt uit het keurslijf van haar traditionele achtergrond. Want huisje, boompje, beestje, dat is wat Linda – geboren en getogen in Drenthe – van huis uit meekrijgt. Al op hele jonge leeftijd heeft ze ‘verkering’ en komt ze bij een juwelier terecht.
Het begint te knagen
Linda ontpopt zich op haar werk tot een vast gezicht van de winkel en ze wordt gewaardeerd door de trouwe klantenkring. Daar wordt ook een kiempje gelegd van iets waar Linda zichzelf dan nog niet van bewust is. “Elke keer als ik oudere mensen in mijn winkel had, kreeg ik als feedback: oh, wat ga jij leuk met ze om!” In de loop der jaren begint er iets te knagen. “Ik ging steeds vaker denken: is dit wel wat bij me past? Er was altijd een stukje waarvan ik dacht: dit is het net niet. Ik kan niet doen wat ik eigenlijk wil.” Haar onrust verdwijnt naar de achtergrond als ze een gezin sticht. En ze legt zich er min of meer bij neer. “Dit is wat er in mijn leven verwacht wordt en dit is wat ik verder in mijn leven ga doen.”
Achtbaan
Jarenlang begeeft Linda zich in een achtbaan. Ze komt in een stroomversnelling terecht en gaat op zoek naar zichzelf. “Toen ik ouder werd, liep ik tegen mezelf aan. Dit is niet wie ik ben en wil zijn. Maar hoe doe ik dit dan? Hoe zet ik een stap om voor mezelf te kiezen? Dat vond ik heel moeilijk.” In die tijd komt ze een kennis tegen van vroeger. Ze raken aan de praat. Op de vraag ’Wat zou jij nog een keer willen doen in je leven?’ antwoordt Linda: “In een vliegtuig stappen naar een ver land om he-le-maal tot mezelf te komen.” “Maar waarom doe je dat dan niet?” Linda heeft drie jonge kinderen en geeft aan dat ze dit niet durft. “Ik ben alleen en altijd afhankelijk van andere mensen.” Haar beste vriendin geeft aan voor de kinderen te willen zorgen. En daar gaat Linda. Ver buiten haar comfortzone vliegt ze naar Ibiza.
Ontslag
“We hadden een tripje op zee. Het was heel warm. Ik weet nog dat ik dáár dacht: als ik iets in mijn leven wil bereiken, moet ik het nu doen. Anders gebeurt het nooit!” Elke keer hoort ze de stem van haar dierbare oma: “Je moet door en je moet doen wat je leuk vindt. De zorg past bij jou!” Linda voelt op dat moment een oerkracht, die ze niemand kan uitleggen. “Ik wil een leven voor mezelf en ik ga doen wat ik 20 jaar geleden eigenlijk al wilde, maar daar nooit de kans voor heb gekregen.” Linda meldt zich aan voor een leer/werktraject in de ouderenzorg als verzorgende IG en zegt haar baan op. Haar jongste kind is amper 4 maanden oud.
Mijn oma zei altijd: “Jij moet de zorg in. Dat past bij jou!”
Cum laude
“Tot op de dag van vandaag is het de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb. Maar het was ook een weg met veel hobbels.” Leren en werken tegelijk: Linda heeft er een zware dobber aan. Toch daagt ze zichzelf keer op keer uit om de eindstreep te halen. “Ik heb al zoveel doorstaan. Dit gaat mij lukken!” Het papiertje is na twee jaar buffelen op zak. Met vlag en wimpel (cum laude!) geslaagd.
Of ze wel eens twijfels heeft gehad over haar keuze? “Ja, ik twijfelde heel erg aan mezelf of ik wel goed genoeg was om die opleiding te volgen. Ik dacht: zal dat mij wel lukken? Kan ik dat allemaal wel combineren? Maar als je echt iets graag wil en het is de baan die bij je past, dan gaat het vanzelf. Het gevoel moet goed zijn. Ik heb met heel veel plezier in de winkel gewerkt. Maar ik zag mijzelf daar toch niet nog 10 jaar werken. Hoe goed zij ook voor mij geweest zijn. Ik ben ze daar eeuwig dankbaar voor, maar ik heb nooit spijt gehad van deze stap.”
“Ik heb al zoveel doorstaan. Dit gaat mij lukken!”
Ben je er morgen weer?
Geen vaste grond meer onder de voeten voelen. Een opleiding bekostigen, terug de schoolbanken in en ondertussen ervaring opdoen in de praktijk. En dat in combinatie met een jong gezin. Ga d’r maar aanstaan. Ik merk dat ik er stil van word. Wat een bewondering heb ik voor deze vrouw! “Je hele leven staat op z’n kop en toch ga je het doen: je gooit het roer volledig om. Ontzettend knap dat je dit gedaan hebt, echt heel moedig,” zeg ik tegen Linda. “Die feedback krijg ik heel vaak. Ook op mijn werk. Als ik dan beknopt vertel hoe ik hier ben terechtgekomen, zeggen ze: dit is op je lijf geschreven. Het is net alsof je al jaren in de zorg zit.” Linda wordt zichtbaar verlegen van al die complimenten.
“Een bewoonster zei vanaf de eerste dag dat ik daar binnenkwam: ‘Jij mag mij elke dag wel verzorgen.’ Dat is het mooiste compliment wat je terug kunt krijgen. Tuurlijk is het fijn als je je werk goed doet en alles vanzelf gaat, maar als iemand van 97 zegt: het is net alsof je al heel lang in dit vak zit, dan geeft me dat wel een sprongetje in mijn hart. Ook als ze zeggen: ben je er morgen weer? Dan denk ik: Heerlijk!”
Oma
Steeds meer mensen overwegen een switch naar de ouderenzorg. Dankbaar werk noemt Linda het. “Dit werk moet in je hart zitten. Anders kun je volgens mij ook niet heel goed zorgen voor anderen. Ik zeg heel vaak tegen mijn leidinggevende: deze mensen hebben ervoor gezorgd dat wij nu kunnen leven zoals wij leven. Ze verdienen het om goed verzorgd aan hun einde te komen. Want dat is het eigenlijk hè. Je begeleidt ze in het laatste stukje van hun leven. Dat wil ik op een fijne en leuke manier doen. Oude mensen verdienen dat gewoon. Als ik aan het werk ben, moet ik heel vaak terugdenken aan mijn lieve oma. Dan denk ik: ja, dit is inderdaad wat bij mij past!” #watisjouwverhaal