Pensioenspecialist verwezenlijkt jongensdroom
Op zijn 58e moet Jos Lindeman door een reorganisatie ‘zijn’ bedrijf na 34 trouwe dienstjaren verlaten. Hij laat de verzekeringswereld achter zich en kruipt in de cabine van een vrachtwagen. Een jongensdroom gaat in vervulling. “Ik ben blij dat ik deze keuze hebt gemaakt. Geen vergaderingen, projecten of agile-geneuzel meer.”
“Dit is wel wat anders dan kantoorwerk, hè”, zegt de vrachtwagenchauffeur voor de 13e keer tegen Jos, die een dag meedraait op de vrachtwagen. De chauffeur zit zijn hele leven achter het stuur en is wat verbaasd dat ‘die kantoorpik’ een dagje meekijkt. “Joh, ik ben wel wat gewend. We hebben flink gelachen in die cabine. Het was hartstikke leuk”, lacht Jos. Zijn interesse voor het chauffeursvak wordt aangewakkerd. Maar daar gaat een lang proces aan vooraf.
Kleine Jossie
Jos komt uit Dreischor, een klein Zeeuws dorpje vlakbij Zierikzee. Als klein jongetje roept Jos al: “Ik wil de vrachtwagen op!” Het truckersleven is hem met de paplepel ingegoten. Vader Lindeman heeft een overslagbedrijf. Kleine Jossie helpt zijn pa wanneer ie maar kan. “Ik was altijd in de cabine van de vrachtwagen te vinden.” Mij zie je nooit op kantoor zitten, dacht Jos steeds. Totdat hij begin 20 is en de verzekeringswereld inrolt.
Het blijkt op de incasso-afdeling waar ie werkt ‘ontiegelijk leuk’ te zijn en de wens om chauffeur te worden raakt op de achtergrond. Een aantal jaar later stroomt Jos door richting pensioenen. Het is een andere tak van sport. “Ik moest weer onderaan de ladder beginnen.” Jos volgt talloze cursussen en ontwikkelt zich tot een vakvolwassen klantmanager. Hij wordt gewaardeerd door zijn relaties en heeft veel plezier met zijn collega’s. Een carrièreswitch is dan ook een ‘ver-van -zijn-bedshow’ totdat een reorganisatie roet in het eten gooit. Jos is op dat moment helemaal niet van plan weg te gaan. “Elke dag was anders. Ik ging nooit met tegenzin naar mijn werk. Ik ben min of meer gedwongen in deze situatie beland.”
Knock-outslag
Zijn boventalligheid komt niet geheel onverwachts. Want Jos overleeft maar liefst zeven reorganisaties. De achtste is hij de klos. Ook al komt het niet als donderslag bij heldere hemel, de mokerslag is er niet minder om. “Dit zag ik al mijlenver aankomen. Als ze je roepen, dan krijg je toch wel effe een knock-outslag. Je weet dat je aan de beurt bent, maar toch voelt het als een genadeklap. Tegen afspiegeling kun je je niet wapenen. Je kan hoog of laag springen, maar je doet er niets aan. Op een gegeven moment ben je de Sjaak.” Zijn gedwongen ontslag laat wel wat littekens achter, vertelt Jos. Hij heeft het bedrijf mee helpen opbouwen. “Ik heb bijna 500 miljoen euro verdiend voor dit bedrijf. Of je nou goed of slecht bent, het maakt geen zak uit.”
“Op een gegeven moment ben je de Sjaak”
Financieel toekomstplaatje
De werkgever van Jos geeft al in een eerder stadium aan: houd plan B achter de hand. Oftewel: wat kun je doen na deze functie? Hoe kun je jezelf verder ontwikkelen? Wat zou je willen? “Ik dacht er wel over na: wat gaat er gebeuren als ik straks ‘de Sjaak’ ben? Het zou sowieso financiële consequenties hebben. Ik wist dat ik er financieel altijd op achteruit zou gaan.”
Jos schakelt een financieel adviseur in om zijn toekomstplaatje te schetsen tot aan zijn pensioen. Zo weet hij hoe zijn uitgavenpatroon de komende tijd eruit zal zien. “Ik zou het eventueel kunnen redden tot aan mijn pensioen. Toen viel er wel een klein beetje last van mijn schouders”.
Sabbatical
Jos besluit een time-out te nemen en kaart dit aan bij zijn mobiliteitsadviseur. “Ik wil gewoon een sabbatical. Dan zie ik wel waar het schip strandt.” Parallel daaraan vinden diverse loopbaangesprekken plaats. Voor het eerst van zijn leven stelt Jos een cv en motivatiebrief op. “Ik had in 34 jaar nog nooit gesolliciteerd!” Vanaf het begin van het outplacementtraject geeft Jos aan dat hij niet terug wil naar de financiële dienstverlening. Zelfs als hij na één dag thuiszitten al wordt gebeld voor een vacature bij een Zeeuwse intermediair in de pensioenen blijft hij voet bij stuk houden: “Ik wil wat anders doen.”
“Ik wil wat anders doen”
Code 95
Het is even wennen om thuis te zijn. “Van 7 meetings per dag naar alleen maar boodschappen doen.” Na enige tijd begint het dan ook weer te kriebelen bij Jos. Zijn jongensdroom plopt op. Hij haalt zijn vrachtwagenpapiertje tevoorschijn. Ooit gehaald tijdens zijn militaire dienstplicht. De wetten zijn dusdanig veranderd, dat Jos opnieuw ‘code 95’ – een rijbewijs van vakbekwaamheid – moet halen. Eind 2020 haalt Jos deze basiskwalificatie en neemt hij direct wat extra rijlessen om het gevoel weer te krijgen. Tenslotte heeft hij dan bijna 40 jaar lang niet meer een vrachtwagen bestuurd. Het goede gevoel is direct terug. “Gigantisch mooi. Hartstikke leuk, lekker hoog op de weg.” Dit is voor Jos het sein, dat hij de goede weg is ingeslagen.
Uitlaatklep
Hij stuurt wat sollicitaties de deur uit. Binnen het uur wordt hij gebeld voor een sollicitatiegesprek. Jos heeft een goed gevoel bij het bedrijf. “Ze zoeken daar geen rouwdouwers, maar mensen in mijn levenscategorie die klantgericht zijn. Je bent tenslotte de ‘uitlaatklep’ van het bedrijf.” Zijn eerste sollicitatie levert Jos uiteindelijk direct een baan op. Alhoewel hij daarna nog tig aanbiedingen krijgt om elders aan de slag te gaan.
Koffie, croissants en frikandellen
“Het is een hele andere wereld. Eerst waren ze bang dat ik overgekwalificeerd zou zijn.” Maar Jos ziet dat zelf anders. “Het is geen zware fysieke arbeid, alles staat op trolleys. Vermoeiend, erg leuk én veel spierpijn”, vertelt Jos over zijn startperiode. “Het enige waar ik voor moet oppassen is dat ik niet te dik word. Ik was na één dag 6 koffie, 3 croissants en 2 broodjes frikandellen verder”, grapt hij.
Jos is een compleet andere weg ingeslagen. Met de vlam in de pijp scheurt hij nu door het Zeeuwse landschap. “Zo’n 3 à 4 jaar geleden had ik tijdens een planningsgesprek al aangegeven: Ik wil mijn ‘code 95’ halen. Maar ik had uiteindelijk net dat duwtje nodig!” #watisjouwverhaal