Moeder is drijfveer
Radha is derde in de rij van 6 zussen. Stuk voor stuk powervrouwen met succesvolle loopbanen. “Mijn moeder is onze drijfveer in alles. Ze wilde graag zelf naar school, maar zij heeft die keuze helaas nooit gehad. Na groep 8 moest ze van school om het land op te gaan. Ze heeft altijd hard gewerkt voor haar meiden. Wij zijn niet echt in de Hindoestaanse cultuur opgevoed, veel vrijer. Elke ochtend zongen we op school het volkslied van Suriname, maar m’n moeder vond het ook heel belangrijk dat we de Nederlandse taal goed beheersten. Ze zorgde ervoor dat wij allemaal gingen studeren. Studie stond op nummer 1 en dan kwam pas de rest. Onafhankelijkheid en je eigen geld verdienen was belangrijk volgens m’n moeder.”

Op zoek naar aandacht
“In een gezin met zoveel meiden moet je wel je mannetje staan. Ik had een drang om op te vallen. Misschien omdat ik een andere huidskleur had om daar geen aandacht op te vestigen. Ik weet het niet. Ik was altijd wel op zoek naar aandacht, ik weet niet waarom. Ik hield altijd in gedachten dat ik anders was in de samenleving, anders dan de Nederlanders. Ik dacht tenminste dat mensen mij anders zagen. Zoiets van je bent vrouw, je hebt een kleurtje, je moet ergens voor staan. ‘Wanneer ga je een keer een Surinaams hapje maken voor ons?’ hoor ik nog wel eens. Waarom zou ik dat doen? Stop mij niet in een hokje. Ik leef niet in de Surinaamse samenleving, dus ga me daar ook niet mee identificeren. Ik kwam op jonge leeftijd al naar Nederland. Ik voel me Nederlands. Mijn basis is Surinaams-Hindoestaans. Daar ben ik trots op!”

Leidinggevende rol
Radha wil in eerste instantie politieagent worden. Dat ziet haar vader niet zitten, omdat hij zelf cipier is geweest in Suriname. Uiteindelijk kiest ze voor de hbo-opleiding Human Resource Management. Achteraf gezien een prima keuze. Het HRM-vakgebied ligt Radha goed en door de jaren heen wordt ze een allround HR-adviseur. In haar huidige rol stuurt ze een team aan van Young Professionals binnen hun traineeship. “Ik zie wel een verschil bij de jongere generatie. Met de snelheid waarmee ze opereren en verbinding leggen. Ze werken hard, willen meerdere trajecten tegelijkertijd volgen, projectmatig bezig zijn en zoeken afwisseling. Als je met jonge mensen werkt zie je dat je zelf in een oudere levensfase terechtkomt. We kunnen veel van elkaar leren. Daar stuur ik ook op aan, jong en oud samen.”

Laatbloeier
“Ik wil zelf ook steeds meer. Ik ben best een laatbloeier. Ik ga nu pas mijn kwaliteiten ontdekken. Mijn kennis en ervaring zijn nu zo goed van toepassing. In het begin denk je nog dat die hoogopgeleide jongeren alles beter weten. Nu merk ik dat ze mij om advies komen vragen. Ik heb dingen in huis die ik kan overdragen. Ik kan anderen verder brengen in hun ontwikkeling. Ik voel me een soort leermeester, zoals vroeger de leermeester en zijn gezel. Het is zo leuk om mensen te zien groeien in hun ontwikkeling. Ik maak op dit moment zelf ook een ontwikkeling door en ben blij met een coach die me daarin stimuleert en meeneemt.”

Winnen
Een harde werker, resultaatgericht en vol lef. What you see is what you get. Radha ten voeten uit. “Ik stel graag kritische vragen en wil dat alles goed georganiseerd wordt. Als ik het niet goed heb gedaan betrek ik het op mezelf. Dan is de teleurstelling heel groot. Had ik hier iets anders in kunnen doen? Ik heb ontdekt dat je er met hard werken alleen niet komt. Want je kunt nog zo hard werken, als je niet zichtbaar bent werkt het niet. Netwerken is zo belangrijk. En je moet het ook met elkaar doen. Ik heb altijd wel de drang om te winnen, de beste te zijn. Winnen geeft een goed gevoel. Eigenlijk ben ik wel wat wars van autoriteiten. Ik heb een doel en sla dan zo alle lijnen over. Inmiddels heb ik geleerd wat diplomatieker te zijn. Toch blijft dit me altijd achtervolgen: hoe kan ik dingen tactvoller overbrengen?”

Ontwikkelingstraject
Nu de kinderen van Radha groter zijn heeft ze rust in haar hoofd en tijd om zichzelf persoonlijk te ontwikkelen en verder te groeien. “Ik doe heel veel aan zelfreflectie op dit moment. Door de inhoud van mijn functie, mijn coach en diverse persoonlijkheids- en leiderschapstrainingen maak ik echt een enorme persoonlijke groei door. Ik zit in een transformatie van een uitvoerende functie naar een leidinggevende rol. Ik ben zo benieuwd waar ik straks ga landen en wat er met me gaat gebeuren. Spannend. Ik pluk nu al de vruchten van m’n ontwikkelingstraject. Ik zit hier nu ook wel iets anders in dan vroeger, ik stel me meer open. Dat gaat nu pas komen. Iedere keer denk ik Waarom zo laat?”

#watisjouwverhaal

We gaan schoenen maken!
In dezelfde tijd raakt Martijn geïnspireerd door een Duits tv-programma, waarin Sina Trinkwalder vertelt over haar sociale onderneming. Een naaiatelier gericht op mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Martijn koopt haar boek en ineens valt het kwartje. “De schoenenindustrie was ooit florerend in Nederland. De productie was in de loop van de jaren echter verplaatst naar lageloonlanden. Ik bedacht me hoe mooi het zou zijn als we zo’n dergelijk initiatief als Trinkwalder hier in Arnhem zouden hebben en dacht: we gaan schoenen maken en we maken er een sociale onderneming van! We zoeken mensen die in de bijstand zitten en kijken of zij niet alleen de ambitie hebben, maar ook de vaardigheden om delen van het schoenmakersvak zich eigen te maken.”

Opstartfase van Dukskoen
Er komt veel om de hoek kijken tijdens de opstartfase van zijn sociale onderneming Dukskoen. Van het daadwerkelijk hebben van een werkplaats tot aan het vinden van schoenenexperts en financieringsbronnen. “Distributie, marketing, inkoop, logistiek: je moet uit niets iets neerzetten. Er gaan al veel dingen goed. Het is nu zaak om de productie te optimaliseren. Zorgen dat het perfect is.” De medewerkers zitten tussen de 1,5 en 15 jaar in de bijstand. “Voor een groot deel zijn de mensen heel gemotiveerd om iets van hun leven te maken en iets toe te voegen aan dit geheel. Het is een gemêleerde groep met verschillende achtergronden en culturen. Ieder mens heeft zijn verhaal, zijn krasjes en het is belangrijk dat hier aandacht voor is. Ik zie nu al winst. Hun zelfvertrouwen neemt toe en het is mooi om te zien hoe ze elkaar vinden, tijdens het werk en daarbuiten.”

Ambacht
Sociaal ondernemen staat in Nederland nog in de kinderschoenen. Financiering vinden is lastig. Een maatschappelijk missie hand in hand laten gaan met winst maken is ook niet zo simpel als het lijkt. Je moet goed nadenken welk probleem je wilt aanpakken en hoe je het plezier in ondernemen behoudt. Martijn beaamt dit. “Het is geen sociale werkplaats. We maken schoenen en we moeten naar omzet toe. Het is een moeilijk vak, een echt ambacht. Daarvoor hebben we veel tijd nodig en veel expertise. De mensen moeten zich onderdelen van de schoenen eigen maken. Dus er zit ook een technisch component aan. Daarnaast heb je met groepsdynamiek te maken, met elkaar kunnen en blijven samenwerken.”

Lokaal gemaakt product
De handgemaakte schoenen van Dukskoen zijn bedoeld voor het hogere segment. Voor mannen en vrouw van 35+ die over het algemeen progressief zijn ingesteld en bewust kiezen voor mooie schoenen die lekker zitten. “Ze worden ook geïnspireerd door het verhaal dat eraan vast zit. We maken schoenen die kwalitatief in de buurt komen van de ‘Van Bommels’, maar wel in Nederland gemaakt zijn. En elke schoen die verkocht wordt draagt bij aan een man of vrouw die weer een arbeidsmarktperspectief voor ogen heeft. Die normaal gesproken thuis zou zitten. Iemand die van ver komt en door deze onderneming weer terug is op de arbeidsmarkt, dan is mijn sociale missie voor deze man of vrouw geslaagd!”

Droom
Een sociale onderneming brengt een golf van successen en teleurstellingen met zich mee. “Ik zit in een sinus-cosinusmodus, de hele tijd, en probeer elke keer weer die middellijn te volgen. Ik werk met een bijzondere doelgroep en met een moeilijk product. Eigenlijk doe ik alles wat niet logisch is… maar wel leuk. Mijn werkloosheid heeft mij twee dingen gebracht. Het heeft mij aangezet m’n eigen werk te creëren. En doordat ik dat heb gedaan, heeft het mij nieuwe ervaringen opgeleverd die ik anders nooit had opgedaan. Een rijkdom aan ervaringen. Ik moet een droom hebben en ik moet het idee hebben dat er wat te halen valt. Maar ik weet ook bij mijn dromen dat er altijd een kans op afbreuk is, toch laat ik me daar niet van weerhouden. Fuck it, ik doe het gewoon. En dan zie ik wel wat ervan terecht komt. Mijn droom hier is mensen een contract geven en mooie schoenen met elkaar maken!”

Een paar maanden na dit interview
Martijn Duk heeft een droom. Hij heeft het lef, de drive en het ondernemende vermogen om die droom niet alleen te onderzoeken maar ook uit te voeren. Bij ondernemen hoort het nemen van risico’s. Martijn weet dit en gaat het aan. In oktober 2017 spat Martijn zijn droom uiteen. Het blijkt lastiger dan gedacht om een hecht en gedreven team op te bouwen en bij elkaar te houden. Mensen trekken zich om diverse redenen terug of Martijn moet afscheid van ze nemen. De productie kan met het huidige team niet gerealiseerd worden en het aantrekken van nieuwe mensen lukt niet of nauwelijks. De focus van de deelnemende gemeenten ligt op uitstroom van mensen uit de bijstand naar betaalde arbeid. Leer-werktrajecten zoals bij Dukskoen hebben hierdoor geen prioriteit. Op basis hiervan kan Martijn geen solide schoenfabriek runnen en hij besluit, met pijn in zijn hart, dat zijn social enterprise onvoldoende toekomstperspectief heeft en trekt de stekker eruit. Een ervaring rijker, een illusie armer. “Het was een mooi en leerzaam avontuur waar ik nog vaak aan zal denken…”

#watisjouwverhaal

Succesvolle modecarrière
Na haar studie rolt Erica in het werkende leven. “Ik was 22 en dook in een verantwoordelijke baan. Ik heb altijd bij merkkledingbedrijven gezeten. Die pasten goed bij mij. Het ging om kwaliteitsbeheersing én om het product, om de passie voor het product. Een collectie neerzetten met z’n allen, dat was zo ontzettend gaaf om te doen.” Erica reist veel naar het buitenland en bezoekt onder andere Hong Kong, Istanbul, Portugal en Griekenland. Er zitten vele mooie kanten aan haar werk, toch ervaart ze ook een keerzijde: “Het verandert erg snel in de confectie. Er was bijvoorbeeld een groot verloop onder collega’s. Daarnaast is het een emotionele branche. De visie en doelstellingen van een directie kunnen zo 180˚ draaien. Dat is voor een productieafdeling lastig, dan moet je opnieuw beginnen. Je zet samen iets moois neer, dat is echt heel leuk, maar het is dus ook wel heel spannend en veeleisend. Met één collectie valt of staat alles. Je kunt je klant direct kwijtraken als de collectie een miskleun is of niet op tijd klaar is. Het waren lange werkdagen, je had met veel deadlines te halen.”

Hele commerciële functie
Na 15 jaar buffelen vindt Erica het mooi geweest. “Ik wilde uit de branche. Ik werd te weinig gewaardeerd als mens, als harde werker. Parttime werken was lastig en toen ik moeder werd begon ik het reizen steeds zwaarder te vinden. Met collega’s was het heel erg leuk. En het was absoluut een veelzijdige en inhoudelijke functie. Maar de randvoorwaarden kostten teveel energie. Ook het onderhandelen met de derdewereldlanden begint te knagen. “Je moest heel hard zijn tegen fabrikanten. Om de kwaliteit te waarborgen en om er ook voor te zorgen dat de levertijd werd gehaald. Het was een hele commerciële functie.” Ze probeert wat te solliciteren, maar merkt dat dit lastig is in combinatie met haar drukke baan en moederschap.

Burn out
Het harde werken, het reizen en de hiërarchische cultuur eisen inmiddels hun tol. “Ik kwam in een burn out terecht. Zeer werk gerelateerd, dat was wel duidelijk. In zo’n bedrijf is dat niet zo handig. Je bent ziek en je plek wordt snel ingenomen. Een re-integratie ging zeer moeizaam; het programma werd direct overruled. Toen nam ik ontslag, ik kon de strijd niet meer aan.” Na een korte tijd thuis gaat Erica weer aan de slag in de confectie. “Ik kon mijn ei weer kwijt en ging hard aan het werk. In de loop van de tijd liep ik tegen dezelfde dingen aan. Toen ben ik serieus gaan denken: Wat nu?”

Op de bank bij de haptonoom
Erica is inmiddels eind 30 en weet niet wat ze wil gaan doen. Ze besluit om het even te laten sudderen. “In die tijd ging ik een paar keer naar een haptonoom. Het was een groepspraktijk in een oud en gehorig gebouw. Ik zag eerst een vrouw een kind verwelkomen. Toen ik later op de bank lag bij de haptonoom hoorde ik wat geluiden. Ik hoorde niet precies wat ze zei, maar het was intiem en het deed wat met mij. Naderhand bleek het Irma te zijn, een kindertherapeut, die kinderen hielp met allerlei klachten op emotioneel en psychisch gebied. Erica maakt een afspraak en is zo geënthousiasmeerd door het verhaal van Irma, dat ze zich aanmeldt voor een open dag van de 4-jarige opleiding voor integratieve kindertherapie.

Terug naar de schoolbanken
Erica’s wereld staat even op z’n kop. “Ik dacht gewoon te solliciteren op hele andere functies en dan lager in te stromen of zoiets. Dus ik was helemaal niet bezig met het idee een opleiding te gaan volgen. Mijn directe omgeving stond gelukkig volledig achter mij.” Erica schrijft zich in. De reacties op haar studiekeuze zijn verschillend van aard. Soms krijgt ze te horen: “Je bent straks over de 40 als je klaar bent. En dan?” Maar vooral ook: “Wat knap, wat sterk!” “Zo voelde het voor mij trouwens helemaal niet. Ik vond het zó leuk om weer te gaan leren. Soms was het wel intensief hoor.”

Harde onderhandelaar
Erica was ongemerkt in de rol als zakenvrouw, als harde onderhandelaar gerold. Haar gevoelige kant kon ze in de confectiewereld eigenlijk niet zo laten zien, die zat min of meer in de weg. De oppervlakkigheid die ze had ervaren maakt plaats voor diepgang en zelfreflectie: “Ik kon mijn gevoel weer tonen, wat ik in het begin ook heel moeilijk vond. De mensen om me heen waren oprecht geïnteresseerd in míj in plaats van wat ik kon. Dat was heel bijzonder.”

Integratieve kindertherapie
Erica rondt haar opleiding achter elkaar af en is inmiddels al jarenlang trotse eigenaar van een goedlopende praktijk in Purmerend voor integratieve kind- en jongerentherapie. Het confectiehoofdstuk is definitief gesloten. “Ik begeleid kinderen tussen 4 en 16 jaar, die sociale-, gedrags- of emotionele problemen hebben. Je kijkt heel breed naar een kind. Het is maatwerk is en je stemt het af op de belevingswereld van het kind. Wat heeft hij nodig, van wie en hoe? Je hoopt dat een kind gaat ervaren dat hij zichzelf kan helpen. Dat voelt het sterkst.”

Walhalla voor kinderen
Erica heeft een ruime praktijkruimte die voornamelijk gevuld is met speelgoed. Veel speelgoed. Het walhalla voor kinderen. Talloze doe-boekjes en spelletjes zoals Stef Stuntpiloot, darten, voetbal tot lego, viltstiften en magisch zand: voor elk kind wat wils. En niet te vergeten ‘Frits’, de buikspreekpop. Erica loopt zelf altijd op gympies in een gemakkelijke broek om met de kleintjes op de vloer te spelen. “Woon je hier ook?” en “Is spelen jouw werk?”, hoort ze regelmatig uit de verbaasde monden van de kinderen. Het ijs is meestal snel gebroken.

Pure contact met het kind
Die psyche van de mens vindt Erica heel fascinerend: “Het mooiste aan mijn baan vind ik het pure contact met het kind. Dat is zo bijzonder. Maar ook de steun die je ouders kan geven. Mooi hoe je door therapie en handvaten inzicht geeft. Dat je in hun leven mag kijken en zo dichtbij mag komen, dat is echt heel bijzonder. En ook kwetsbaar. Soms voel je hoe belangrijk je bent voor een kind en moet het kind je weer loslaten en jij het kind. De afstand bewaren is heel belangrijker of in elk geval het eindigen ervan. “Dan kom je dus ook niet op mijn verjaardag?!”, zei een kind teleurgesteld tegen mij. Heel aandoenlijk. Ik voel me gezegend dat ik dit werk mag doen. Ouders die hun kind aan mij toevertrouwen, dat is nog al wat.”

Prachtige kansen
Erica rolde ooit in de confectiebranche en deed niet echt aan carrièreplanning. Toch heeft ze wel het idee dat het zo heeft moeten zijn: “Dit vak had ik op mijn 22e echt nog niet gekund. Ik denk dat ik dan heel moeilijk alle kanten van het vak had kunnen belichten. Ik ben heel erg veranderd, heb veel over mezelf geleerd en sta anders in het leven. Ik kijk zeker terug op een mooie tijd in de mode en heb veel mogen meemaken. Het was een afwisselende baan met veel lol met collega’s. Ik heb genoten van de prachtige kansen die bedrijven mij boden om de hele wereld te zien en te groeien in mijn ontwikkeling. Uiteindelijk bleek deze branche voor mij niet geschikt. Mijn carrièreswitch was dus een juiste keuze, ook al heb ik financieel een behoorlijke stap terug moeten doen. Ik liep vast in mijn werk en ben nu weer heel erg gepassioneerd. Mijn werk heeft betekenis. En het brengt rust, vrijheid en geluk in mijn leven!”

#watisjouwverhaal

Wat wil ik??
Als middelbare scholier brak Càrola haar hoofd over de vraag: ‘Wat wil ik gaan studeren?’ Dagboekaantekeningen uit die tijd geven blijk van een zeer brede interesse: receptioniste, iets met toerisme of dieren, de Pabo, schoonheidsspecialiste, Nederlands of een sportopleiding. “Ik wist het écht niet. Ik kwam elke keer met een ander idee thuis. Dus mijn ouders hebben me een beroepskeuzetest laten doen. Wat me van de uitslag vooral is bijgebleven? Dat ik een sociaal beroep moest kiezen; iets met mensen. Uiteindelijk viel de keuze op de hbo-opleiding Voeding en Diëtetiek in Groningen. Maar als ik achteraf teruglees in mijn dagboek, dan was dit geen overtuigde keuze. En dat bleek: ik vond de vakken saai, de docenten waren -in mijn beleving- geitenwollensokkentypes én ik had heimwee. Ik was verliefd op mijn vriendje in de Achterhoek en ik wilde terug naar huis. Dus ik ben na een paar maanden gestopt.”

Vertrekpunt: een veilige haven
Càrola volgt een eenjarige opleiding. Haar eerste baan bij Nipcon Textiel, als commercieel medewerker op de afdeling Verkoop Binnendienst, was “Té leuk, fantastisch gewoon. We lunchten samen in de woonkeuken en er was zelfs een zwembad! Ik werkte in de dynamische jeanswereld met flitsende modebeurzen en stoere denim collecties. Tegelijk was het een klein familiebedrijf, van de ouders van mijn beste vriendin. Echt een veilige haven voor mij als ‘puppy’. Ik was zo beschermd opgevoed en moest de werkende wereld nog echt ontdekken.”

De weg op
Hoewel ze het soms jammer vindt dat ze geen studententijd heeft gehad, kreeg Càrola daarvoor in de plaats zúlke leuke collega’s. “Ik heb bij Nipcon ook heel veel geleerd, vooral over klantgerichtheid, samenwerking en geen 9-tot-5 mentaliteit hebben.” Na tweeënhalf jaar begon het te kriebelen, het nieuwe was ervan af. “Gelukkig kreeg ik toen een nieuwe functie: Visual Merchandiser. In een reclameauto tufte ik heel Nederland door en bezocht winkels met promotiemateriaal van Edwin Jeans. Lekker afwisselend. Het voelde een beetje als mijn eigen toko. Toch werd het na 4 jaar tijd om buiten de organisatie te gaan kijken.”

Luisteren naar je gevoel
Via een collega kon Càrola bij een ander jeansmerk terecht. Maar haar gevoel tijdens het sollicitatiegesprek was niet goed. “Daar had ik beter naar moeten luisteren bleek achteraf, dat is echt een enorme levensles voor me geweest. Want binnen een jaar was ik weg bij dit bedrijf, de cultuur paste totaal niet bij mij. Gelukkig had ik binnen een week een nieuwe baan bij Jade (een producent van hoofdkussens en dekbedden), als sales- en marketingassistent.”

Terugkerende kriebels
Na een leuke en leerzame tijd bij Jade ging het weer kriebelen bij Càrola. “Ik nam ontslag en maakte een lange reis door Indonesië met mijn toenmalige vriendje. Mijn ouders begrepen het niet. ‘Een oude schoen gooi je toch niet weg voordat je een nieuwe hebt?’ Maar dit is typisch zoals ik ben. Voor anderen oogt zo’n ontslag misschien impulsief. Maar bij mij gaat daar een heel intern proces aan vooraf, waarin ik zit te broeden op verandering. Zodra ik op de automatische piloot ga werken weet ik: het is tijd voor iets anders.”

Met mensen werken
Die verandering kwam er: bij uitzendorganisatie Vedior ging Càrola aan de slag als intercedent. “Ik wilde graag meer met mensen werken. Dat kwam destijds al uit mijn studiekeuzetest. Mijn baan als intercedent beviel goed, daar ligt duidelijk een basis voor mijn huidige werk. Maar toen ik verhuisde en op een kleine vestiging terechtkwam miste ik dynamiek en vrijheid. Dus ging ik verder.”

Langste dienstverband
Als marketingcommunicatieadviseur bij Luxaflex Nederland vestigde Càrola haar persoonlijke record ‘langste dienstverband’. In vijf jaar tijd had ze er twee marketingfuncties en maakte ze ontzettend veel lol met haar collega’s. “Plezier met collega’s is een factor die mij lang op de been kan houden bij een organisatie.” Ook daarna als marketingcommunicatieadviseur bij Noordhoff Uitgevers waren collega’s, de afwisselende inhoudelijke baan en de informele markt een grote toegevoegde waarde voor haar. Maar na drieënhalf jaar kwamen de bekende kriebels weer opzetten. “Ik kreeg heel duidelijk het gevoel dat het mensenstuk ontbrak. Ik zat te veel achter de computer en wilde veel liever mensen helpen.”

Personal Navigator
“Mijn oog viel op een hele gave vacature: consultant werving en selectie Young Professionals.” Càrola keert terug bij Vedior om als Personal Navigator jonge mensen naar een baan te begeleiden. Daarbij zijn de talenten van de Young Professionals het uitgangspunt: welke baan past daarbij? “Ik had veel vrijheid in mijn werk, heerlijk! Ik mocht zelf bepalen waar ik afsprak met de jongeren, dus ik zat altijd in de kroeg. [lacht]. In deze functie is de basis gelegd voor mijn ondernemerschap. Ik werkte output-gestuurd en was veel aan het netwerken. Het werk beviel goed, tot Vedior werd overgenomen door een andere partij. Dus ik nam voor de derde keer in mijn loopbaan ontslag zonder al een andere baan te hebben.”

Starten als ondernemer
In 2008 begint Càrola als zzp’er. “Dat was spannend, en allerlei mensen vinden er dan ook ineens iets van. Maar ik dacht: ik ga het gewoon doen. En als het niet lukt, dan zoek ik toch gewoon weer een baan! Tijdens mijn eerste interim-opdracht als recruiter bij Nationale Nederlanden raakte de arbeidsmarkt op slot. Mijn geluk was dat ik kennis had van twee vakgebieden: recruitment én natuurlijk veel ervaring op het gebied van marketingcommunicatie. Daardoor kon ik allerlei mooie opdrachten krijgen. Ik rolde van de ene communicatieklus in de andere. Met een beetje geluk, maar vooral ook door het onderhouden van mijn netwerk. Eigenlijk creëer je daarmee je eigen succes. Ik heb inmiddels ontdekt dat het een kwestie van gunnen is op voorwaarde dat je kwaliteit levert.”

Opleiding als brug
Ondertussen certificeert Càrola zich als loopbaancoach via een eenjarige post-Hbo-opleiding. “En toen kwam alles samen voor mijn gevoel. Die opleiding had ik nodig als een bruggetje. Want ik moest me opnieuw gaan positioneren en daarbij had ik behoefte aan theoretische kennis en methodieken. De opleiding rondde ik een aantal jaar geleden af en sinds dat moment ben ik fulltime loopbaancoach in combinatie met communicatieadvies aan bedrijven.”

“Het is een heel natuurlijk proces geweest: al mijn eerdere werkervaring van sales en marketing tot recruitment en arbeidsbemiddeling – en dat in heel veel verschillende branches – hebben geleid tot deze bestemming: het begeleiden van mensen.”

Talent zichtbaar maken
“Mijn loopbaanadviesbureau heet 101talenten, omdat ik geïnspireerd ben door de film 101 Dalmatiërs. Net als de gevlekte honden is ook ieder mens hetzelfde en tegelijkertijd ook weer anders.” Met haar bedrijf focust Càrola op twee diensten: loopbaanadvies en personal branding. Ze begeleidt mensen zonder baan, maar vooral mensen die niet op hun plek zitten. “En dat zijn er veel meer dan je denkt. Ook zelfstandig ondernemers die worstelen met hun positionering en onderscheidend vermogen zijn bij mij aan het goede adres. Het draait in je werk immers heel erg om zichtbaarheid en netwerken, zowel online als offline. Vanwege mijn achtergrond in marketingcommunicatie heb ik op dit vlak een streepje voor op veel vakgenoten.”

100%, of niet!
Wat Càrola wil overbrengen aan haar klanten is: ‘Wees de ondernemer in je eigen loopbaan, je zit zelf achter het stuur.’ “Practice what you preach zeggen ze wel eens. Nou, dát zit wel goed bij mij!” Wíe ze aan tafel heeft zitten maakt voor haar niet uit. “De enige voorwaarde is dat klanten intrinsiek gemotiveerd zijn. Ik houd van die diversiteit aan mensen. En ik leef ontzettend met ze mee. Wanneer een klant een sollicitatiegesprek heeft ben ik óók een beetje nerveus. Ik voel me echt heel betrokken bij mijn klanten. Zoals met alles in mijn leven: ik ga er 100% voor, of niet. Ik kan dingen niet half doen.”

Dat krijgt Càrola ook terug van haar klanten. “Mensen vertellen dat ze door mijn enthousiasme met een energieboost de deur uit gaan. Ik bied net iets extra’s, waardoor ze zin krijgen om in beweging te komen. Doordat ik me kwetsbaar durf op te stellen voelen mensen dat ze zichzelf kunnen zijn. Deze baan is ook pure verrijking voor mezelf, door alle zelfreflectie die erbij komt kijken.”

Neverendingstory
Heeft ze als loopbaancoach nog last gehad van kriebels? “Nog niet. Maar dan gebeurt dat maar en dan moet het zo zijn. Dat is mijn neverending story”, zegt ze lachend. “Maar dat hoort bij mij: ik ben geen kabbelend beekje, maar eerder een wild stromende rivier. Of nee, een stevige branding.”

Tekst: Lonneke Crusio, www.crusiodoet.nl. Foto Càrola: Roos de Haan, www.roosdehaan.nl.

#watisjouwverhaal